Konti pang lip shiner, konting ayos ng kilay, lagay ng blush-on, ikot sa harap ng salamin at tadaaa! Ready ng rumampa. “Hay, ang ganda ganda ko talaga!” sabi ko sa sarili ko habang nakangiti sa harap ng salamin.
“Girls, san ba ang gala natin?” tanong ko sa mga kaklase kong si Jazmin at Grace na abalang-abala din sa pagpapaganda ng mga sarili. Kailangan naming mag-unwind kasi kakatapos lang ng nakakastress na midterm exams namin.
“Pass muna ko ‘be, susunduin ako ni Raven mamaya.” sabi ni Jazmin habang pinupunasan niya ang lagpas na lipstick sa labi niya.
“Ako din Ji, nakalimutan mo na ba? Monthsary namin ngayon? Ayieee! Excited na ko. Magmomovie date kami ni Fafa Neil!” bulalas ni Grace habang nagtatalon sa tuwa.
Sinimangutan ko lang siya , “O? Tapos Bibigyan ka ng bulaklak tapos gagala kayo sa park? Korni naman. Gasgas masyado.”
“Yan ka na naman, imbis na pinupulaan mo yung boypren ko, bakit hindi ka na lang humanap ng lovelife?” sagot sakin ni Grace. Umirap lang ako.
“Nako, Ateng, imposibleng magkaroon ng kalove team yan e puro characters sa wattpad ang pinapantansya nyang lokaret na yan,” singit ni Jazmin. “Mukha yang si “the one” o kaya naman “prince charming” na perpekto, as if they exist.”
“Oo, nag-eexist sila noh!”
“Di nga? May kilala ka?” at tinaasan ako ng kilay ni Jazmin.
“Oo.”
“Sino naman ang prince charming na yan, aber?”
“Si ano…” Hmm.. Napa-isip ako dun, ah. “Si… Si James Mendez!”
“Si James? Yung hunk na team captain ng basketball team? Yung playboy at suplado?” As if naman na mapapansin ka niya tsaka di nagseseryoso sa babae yun.” Paglalahad ni Jazmin na parang alam niya ang lahat ng mga kaganapan sa university.
“Oy, mga palaka kayo! Wag nga kayong mga kontrabida! Bakit? Imposible ba yun? Na mapansin nya ako kahit sikat sya tapos ordinaryo lang ako. Tapos mafa-fall in love sya sakin, tapos magseseryoso na siya kagaya nung… “
“Kagaya nung nabasa mo na naman?” sabay nilang sabi.
“Ah, basta dadating yung panahon na mapapatunayan ko sa inyo yan,” sabi ko habang inaayos ang gamit sa shoulder bag ko. Ok na lahat. Isinakbit ko na ang bag ko at lumabas na kami ng CR.
“Sorry girls ha, pero mauuna na ako. Kanina pa naghihintay si Raven labas, baka mainis sa’kin pag tinagalan ko pa. Bawi na lang ako sa inyo ha. Bye!” paalam ni Jazmin at hinalikan niya kami ni Grace sa pisngi.
“Ako din Ji, ingat ka ha” nagpaalam din si Grace sa akin at hinabol si Jazmin palabas ng school.
Iwanan ba ko? Hayyyy. Manunuod na nga lang ako ng praktis ni Papa James ko. Dumiretso ako sa gym at nakita ko syang nakaupo.Nagpupunas ng pawis. Aww. Tapos na yung praktis? Sayang naman. Umapir sya sa mga kasama niya at mukhang nagpapaalam na sa coach niya. Hay, paalis na siya. Nakakainis.
Ang tangkad niya, pawis na pawis pero gwapo pa rin at ang ganda ng katawan niya. Parang si Cross Sanford lang. Ang gwapo talaga. Teka, mukhang papunta siya sa direksyon ko. Nagsimula akong maglakad papunta sa kanya. Ginandahan ko lalo ang lakad ko tapos yung mukha ko pang-inosente. Mukhang nakatingin din siya sa akin. Ang ganda ng mga mata niya. Naiimagine ko tuloy siya na luluhod sa harap ko sa whitesand beach, habang may fireworks sa kalangitan at nagsasabing “Will you marry me Jiya?”
Blag!
Aray! natapilok ako. Ang bobo ko naman sa harap pa niya ako nadapa! Nasabi ko sa sarili ko habang hinihimas ang paa ko.
“Okay ka lang? Di ka kasi tumitingin sa daanan mo,” may naglahad ng kamay sa harap ko. Ay, seems familiar. Parang nabasa ko na to. Tutulungan niya ko tapos itatanong niya pangalan ko tapos magiging close kami. Tapos main- love siya sa’kin. Grabe, ibang level na to. Di ako makapaniwala.
“Huy, Jiya ok ka lang?” Tumingin ako sa nagmamay-ari ng boses na iyon.
“Ha? Oo okay lang ako.” Napasimangot ako. Ayun si James naglalakad na palayo. So dinaanan nya lang pala ako. At yung kaharap ko ngayon, si Yuriko – kaklase ko sa Integral Calculus. Matalino, mahilig mag-aral, tahimik, yung itsura average lang din. Hindi ngumingiti, di din matropa. In short, malayong malayo sa katayuan ni James.
Inalalayan niya ako hanggang sa makatayo ako. “Sige na, kaya ko na. Salamat” malamig kong sabi. Eh kasi naman hindi naman siya ang inaasahan kong tutulong sakin. Si JAMES. Oo si JAMES!
“Sigurado ka?” sabi pa niya. Hay ang kulit naman nito. Pinagpagan ko ang uniform ko at naglakad. “Oh? See?” Pagkatapos ng dalawang hakbang kumirot ang bukong-bukong ko. “Aw!” Ang sakit. Naku naman.
“Kitams? Ang tigas kasi ng ulo.” Napakamot siya sa ulo niya. Inalalayan niya kong umupo at tinanggal ang sapatos ko. “Bakit kasi kailangan mo pa magheels? Ayan tuloy.” Napairap lang ako. Eh maliit nga ako. Paki nya. “Masakit ba?”
“Ay, hinde. Nasarapan ako. Gusto mo ulitin ko pagkakatapilok ko ?” Bwisit tong Yuriko na to.
“Shh. Your sarcasm won’t help” sabi niya at sinakbit ang bagpack niya sa harap nya. Tumalikod sya sa kin. “Sakay!”
“Ha?”
“Pumasan ka sa likod ko at dadalhin kita sa clinic para magamot yang paa mo.”
“Ayoko!” pagmamatigas ko. “Sige na, di ko na kailangan yung tulong mo,” pagtataboy ko sa kanya.
“Ayaw mo? Ok. Bahala ka dyan. Di mo ba kailangan? Sige, next time wag ka ng magtatanong sa calculus, ha.”
“Oo na nga, sige na.” Kinuha nya yung bag ko at pumasan ako sa likod niya.
“Sasakay din pala, nagpapilit pa,” bumulong siya.
“Hoy! Ang yabang mo! Ibaba mo na nga ako!”
“Wag kang malikot, gusto mo bang madagdagan yung injury mo? Wag kang mag-alala malapit na tayo. Mas lalo kang bumibigat pag naglilikot ka.”
Wala akong nagawa kundi humawak sa balikat niya at tumahimik. Inpernes, ang bait din pala nitong si Yuriko kahit ang weird ng dating nya sa’kin. Ang tahi-tahimik niya kasi.
Nang dumating kami sa clinic, agad tiningnan at ginamot ng nars ang paa ko. Binilinan ako ng nars at umalis na kami.
“Kamusta pakiramdam?” sabi niya.
“Eto, medyo ok na. Salamat Yuriko, sorry din kasi ang taray ko sayo kanina. Hihihi…” pagpapacute ko pa.
“Wala yun. Kesa naman sa pabayaan kita dun sa gym,” sagot niya sa’kin at pinunasan niya ng panyo ang eyeglasses niya.
“Ahm, Yuriko sasabay na ko sa’yo sa pag-uwi, pero punta muna tayong plasa.”
“Ha? Bakit naman? Gagala ka pa, hindi ka pa nga magaling.”
“Miryenda tayo, libre kita. Dali na!”
“Sige, pero saglit lang ha.” Ngumiti sya. Hus, akala ko magpapapilit pa siya.
Kwentuhan lang kami ng kwentuhan ng kung anu-ano hanggang makarating kami sa plasa. Papasok na ko sa isang fastfood chain pero hinila niya ko papunta sa hilera ng mga kariton na nagtitinda ng proben, kwek-kwek, mani, palamig at kung anu-anu pa. Kumuha siya ng dalawang mangkok na may plastic at binigay niya sa’kin yung isa.
“Ate, magkano po dito sa kwek-kwek?” tanong ko sa nagtitinda habang namimili ng ilalagay sa mangkok ko. Bago pa sumagot yung babae ay inunahan na siya ni Yuriko.
“Hindi yan kwek-kwek, tokneneng yan. Dose ang isa nyan.”
Ha? Tokneneng? Sounds kadiri. “Kwek-kwek kaya to. Anong akala mo sa’kin, kahapon lang pinanganak?”
“Ganito yan. Nakikita mo yung maliliit na yan?” sabay turo sa mini versions ng kwek-kwek. “Pag sinabing kwek-kwek pugo ang nasa loob. Pero pag itlog ng manok, tokneneng ang tawag dun.”
“Ahhh… ” Na-amaze lang ako sa sinabi niya. Hindi ko kasi alam yun.
“At alam mo ba, na ang isang itlog na manok ay katumbas ng dalawang itlog ng pugo?” dagdag pa niya.
“Owws, talaga?” Tumango lang siya. “Hahaha! Genius ka talaga, tol! Matropa ka nga minsan. Dami mong trivias,” sabi ko habang nilalagyan ng suka ang mangkok na hawak ko.
“Ilan ba bibilhin mo Yuriko?’” pagtingin ko sa kanan ko ibang tao na yang katabi ko. Ha? Asan na ba yung kausap ko?
“Ate ilalagay ko na lang sa plastic cups ‘tong bibilhin ko, nawala po bigla yung kasama ko. Eto po yung bayad, kasama na yung kinuha ng lalaking kasama ko kanina. Salamat po!” Pagkaabot sa akin ng sukli, hinanap ko agad ang kaklase kong missing in action. Nakita ko si Yuriko sa may tapat ng malaking simbahan na di kalayuan sa bilihan namin ng pagkain. May kausap siyang marungis na bata na may hawak na sakong may mga kalakal.
“O eto, may dalawang boteng basyo pa ko sa bag ko. Isama mo na dyan sa kalakal mo para makarami kang benta. Ubusin mo yang pagkain. Teka anu bang gusto mong palamig? Buko juice o sago? Bibilhan kita?”
“Kahit ano po kuya, basta po maiinom,” sabi naman nung batang lalaki habang abala sa pag-ubos ng pagkain niya.
“Ikaw talaga!” sabay tawa at ginulo niya ang buhok ng bata. “Sige, buko juice na lang Utoy, ha. Di kasi healthy pag softdrinks ang inumin mo.”
Hindi ako nakapagsalita. Naantig ang puso ko habang pinapanuod silang dalawa. Parang ang tagal na nilang magkakilala kung mag-usap.
“Uy Jiya, andyan ka pala. Pasensya na, hindi ako nakapagpaalam. Nakita ko kasi na pinagtatabuyan ng ale ang batang ‘to. Kaya tumakbo ako agad para habulin siya. Pasensya na.”
“Ano ka ba? Ayos lang yon, Einstein.” Humarap ako dun sa bata. “ Hi Utoy, ako si Ate Jiya. Meron din akong pagkain dito. Iyo na lang ,” inabot ko sa kanya yung binili kong pagkain. Nawala yung gutom ko. Yun bang makita ko lang yung batang masaya sa ibingay ko, ayos na ko. Ang sarap pala sa pakiramdam.
“Salamat po. Iuuwi ko na lang po ‘to sa bahay. Di pa kumakain mga kapatid ko.”
“Baket? Ilan ba kayong magkakapatid?” usisa ko sa bata.
“Anim po, Ako po pinakamatanda. Yung kapatid kong beybi may sakit ngayon inaalagaan siya ni Nanay. Si Tatay di umuuwi ng bahay.”
Ilang taon ka na ba Utoy?” tanong ko pa.
“Seben po ate.” Naawa ako. Sa murang niyang edad, banat na yung katawan niya sa pangagalakal at paghahanap ng ilalaman sa tyan ng mga kapatid niya araw-araw. Samantalang ako, ang hilig-hilig magpaganda at abalang-abala sa paghahanap ng lovelife.
“ Hmm. May naisip ako. Dahil sa mabait at masipag kang bata, may pupuntahan tayo ni Kuya Yuriko.” Inakay ko yung bata papunta sa isang fastfood chain at kinidatan ko si Yuriko. Siya naman ang nagdala ng sako nung bata.
“Good afternoon ma’am, sir. Kasama niyo po yang bata?” tanong sa amin nung security guard sa entrance. “ Opo manong guard, kakain po kami kasama siya. Wala naman po sigurong problema dun, anu po?”
“Wala naman po Ma’am. Pasok po kayo!” nakangiting sabi sa amin ng guard. Tumingin lang sa akin si Yuriko at lihim na napatawa.
“Humanap na kayo ng uupuan. Ako na ang oorder at magbabayad,” utos ni Estein, este Yuriko sa’kin.
“Ako na Yuriko, treat ko kay Utoy to. “
“Ako na nga kasi, may utang ka pa sa akin di ba?” sabay tumuro ng panguso sa kaliwang paa ko.
Aba sumbatero to. Inirapan ko nga.“Okay, fine.Tatlong spaghetti tapos yung isa may fried chicken. Ikaw na bahala sa drinks. Kahit iced tea na lang, diba sabi mo bawal ang softdrinks?” kumindat ako sa kanya. “ Tapos tatlong sundae at tatlong regular fries, dine-in lahat.”
“Tara na Utoy hanap tayo ng table natin,” pag-aya ko dun sa bata. Hindi naman nagtagal ay nakahanap din kami ng mauupuan.
“Ang bait ni Kuya Yuriko, no?” sabi ko kay Utoy para may mapag-usapan kami. Ang tahimik kasi niya. Kaya ako yung gumagawa ng paraan para mapalapit ang loob niya sa’kin.
“Opo, palagi niya nga ako binibigyan ng kalakal pag pumupunta ako sa bahay nila. Tapos binibigyan niya din ako ng pagkain.” Naiilang na sagot nya.
“Magkakilala pala kayo ng ungas na yun.”
“Opo. Gusto ko din maging indyinir ate, parang si Kuya Yuriko. Magaling po siyang magbilang. Tinuturuan niya ko magminos at mag-add.”
“Oo, matalino yang kuya Yuriko mo, masipag pati mag-aral” sabi ko habang binabasa ung mga text messages ni Jazmin at Grace. Tahimik lang na nakikitingin si Utoy sa cellphone ko.
Gusto mo bang hiramin? May games ako dito, hmmm. Eto, zombie tsunami. Masaya laruin yan,” Inabot ko sa kanya ang phone at tinuro kung paano laruin yun.
“Mukhang nag-eenjoy kayong dalawa dyan, ah. Ang cute niyong tignan, para kayong mag-ate.” Nakangiting sabi ni Yuriko habang dala dala yung tray ng pagkain. Yung isa naman hawak ng isang service crew.
“Ang ganda naman ng girlfriend mo pare, ang bait pa. Di ko na pakakawalan yan kung ako sayo.”
Natawa lang ako sa narinig, kaibigan pala ni Yuriko yung crew. “Sige po kuya, salamat!” “Tara na kain na tayo!” Excited kong sabi habang kumukuha ng fries na paborito ko.
“Hephephep! Sandali lang Jiya, magpray muna tayo,” pagpigil sa’kin ni Yuriko . Pagkatapos namin magpray, inabot ko yung fries, spaghetti at sundae sa bata.
“Utoy sa iyo lahat yan. Ubusin mo yan, ah. Isipin mo birthday mo ngayon” sabi naman ni Yuriko.
“Tenkyu po” mahinang sabi ng bata. “Utoy, try mo to” sinawsaw ko yung fries sa sundae at isinubo sa kanya. “Sarap diba?” Tumango siya at tinikman lang ni Utoy yung spag at pagkatapos ay isinara na niya yung lalagyan. “Bakit, ayaw mo ba?” tanong ko.
“Ititira ko na lang po sa mga kapatid ko.”
“Hindi Utoy, ubusin mo yan. Magtetake-out tayo para sa mga kapatid mo. Ako na ang magbabayad. Basta enjoyin mo yang pagkain mo kundi magagalit si Ate Jiya.” At sumunod naman si Utoy. Natakot ata.
Pagkatapos naming kumain ay naisipan kong mag-groupie. “Tara Yuriko, picture tayo! Smile kayo ha,” nagcompress kami at si Utoy ang nasa gitna. “One, two, three, smile!” Sa una ang tipid lang ng ngiti ni Utoy. Pero nung kalaunan ay nakikiwacky na din siya sa amin at nakikipose na rin. Yung mga tao sa paligid namin napapatingin lang sa amin, pero wala kaming pakialam, basta masaya kami.
Nung medyo dumidilim na, naisipan na naming ihatid si Utoy sa kanila. Medyo hirap pa rin akong maglakad kasi hindi pa masyadong mgaling yung paa ko. Pagdating namin sa may barong-barong nila, saka ko inabot yung tinake-out namin para sa mga kapatid niya. Humugot ako ng tatlong daan sa wallet ko at inabot ko kay Utoy. Pangshopping ko sana yun kaso naisip ko mas kailangan nila yun.
“Ibigay mo kay Nanay mo ha, para gumaling yung beybi nyo, okay? Mabait kang bata, Utoy. Mag-aaral kang mabuti,” bilin ko pa sa kanya.
“Sige Utoy, uwi na kami. Ihahatid ko pa yung Ate Jiya mo. Pakabait ka,” sabi naman ni Yuriko sa bata at ginulo ang buhok nito.
“Sige po. Salamat po uli, Ate Jiya, Kuya Yuriko!” nakangiti niyang sabi at nagmamadaling pumasok sa bahay. “Nanay! Wengweng! May dala akong dyalibi! May tsiken tsaka prents prays! Masarap ‘to, dali!” Narinig ko pang sigaw ng bata. Napangiti ako.
Sabay naming tinahak ang daan papunta sa terminal ng sasakyan kong trycicle pauwi sa amin. Inaalalayan pa din ako sa paglalakad ni Yuriko, kanina ko pa din napapansin na kanina pa siya nakatitig sa’kin.
“Kanina ka pa nakatingin sa’kin, anu bang meron? Oo, alam kong mukha kong dyosa kaya itigil mo na yan,” pagbibiro ko.
“Wala lang, mabait ka din pala. Akala ko hanggang pagpapaganda lang ang alam mo.”
“Sira!” tinignan ko siya ng masama. “Pero alam mo, hindi ko makikilala yung batang yun kundi dahil sa’yo. Di mo naman sinabi na matagal mo na palang kilala si Utoy.”
“Pag nakakakita kasi ako ng ganoong mga bata, naaalala ko yung mga kapatid ko na maliliit pa. Paano kung mangyari sa kanila yun? Tsaka alam mo ba? Kay Utoy pinakamalapit ang loob ko. Nakikita ko kasi yung sarili ko sa kanya. May mga pangarap siya kagaya ko.”
“ Oo nga naikwento niya sa’kin kanina. Tinuturuan mo pala sya ng Math. Ako din ha. Pwedeng paturo? Malapit na qualifiying exam natin, baka bumagsak ako.”
“Oo ba, ayos lang sa akin yun. Sinisigurado ko sayo, hindi ka babagsak.” Nakangiti niyang sabi sa akin. “Kaya ako nag-aaral ng mabuti para sa mga kapatid ko, at sa magiging pamilya ko.”
“Kaya di ka nagkakagirlfriend, masyado kang seryoso sa pag-aaral,” biro ko uli sa kanya.
“May matagal na akong gusto, kaso di naman niya ako pinapansin, iba kasi yung type niya.” Meron pala, ang swerte naman nung babae. Sana hindi na sya pansinin nung babae para ako na lang. Ang feeling lang, noh.
“Ganun ba? Mapapansin ka din nun, tiwala lang.” Ngumiti ako sa kanya at iyon na lang ang nasabi ko. Nasa may terminal na pala kami, ngayon ko lang napansin. Sayang, ayoko pang umuwi para maglakad lakad at makipagkwentuhan sa kanya kaso kailangan ko pa ipahinga yung paa ko.
“O sige, Yuriko. Sasakay na ko ha, salamat uli.”
“Am, sige, mag-iingat ka Ji. Lalo na yang paa mo, ingatan mo. Di ka pa masyadong magaling.” Inabot niya sa akin ang gamit ko at pumasok na ko sa loob.
“Am, Yuriko wait,” lumabas ako ng tricycle. “Am, ah… Salamat sa kanina. Yun lang, babay!” Hinalikan ko siya sa pisngi at sumakay na ko. Maski ako nagulat sa ginawa kong iyon.
Nakangiti ako habang nakasakay sa tricycle. Naisipan kong tignan yung mga pictures namin kanina. Ang saya naming tatlo. Halos lahat ng pictures namin nakatingin lang si Yuriko sa akin. Bakit ganon? Hayyyy. Masyado pang maaga para mag-assume ng love story naming dalawa. Yun ay kung meron man.
Basta, masayang-masaya ako ngayon. Kasi napatunayan ko na hindi lang sa mga lalaking ituturing ako bilang prinsesa matatagpuan ang tunay na kaligayahan. Kundi sa pagtulong sa ibang tao ng bukal sa kalooban kahit hindi ko sila kakilala. Si Yuriko din ang nagpatunay na ang pagiging prinsipe ay wala sa panlabas itsura at katayuan sa buhay – nasa pagkatao yan at ang mga mithiin sa buhay.
Ang galing no? Hindi ko pala kailangang gumaya sa mga nabasa kong storya kasi may sarili pala akong kwento ng buhay. Natitiyak kong mas maganda ito kasi si Lord ang nagsulat nito para sa akin. Hindi man ito patok sa iba dahil hindi ito kakaiba at sobrang nakakakikilig, pero alam kong makakapagbigay ito ng inspirasyon sa ibang tao. Katulad ng pag-inspire sa akin ni Yuriko.
“Hindi po kasi ako nakapaglog-out kahapon. Ayun, may gumalaw po ng account ko. Pinagmumura po yung mga kakilala ko. Tapos kung ano pa po nilagay sa facebook ko.”
“Pasensya ka na, toy. Di natin malalaman kung sino ang gumawa niyan,” sabi ni Aling Annie.
Biglang lumabas ang sampung taong gulang na anak ni Aling Annie. “Ma, magreresearch po ako sa kompyuter.”
“Sige anak. Nga pala, nakita mo ba sino naglaro pagkatapos ng batang ito kahapon? May nakelam kasi ng facebook niya.”
“Hindi ko po alam. Baka po yung mga kasama niya siguro kahapon,” tanggi ni Tony at sinimulan niya na ang pagkokompyuter. Bumalik naman ang bata sa kinauupuan niya habang tinuloy naman ni Aling Annie ang pagluluto.
Nang masiguro ni Tony na wala ng nakatingin, nagbukas siya ng facebook. Pero, facebook pala ni Junjun ang binubuksan niya.
“Ayos! May bagong account na naman ako. Akin na ang facebook mo Junjun,” sabi niya sa sarili. Habang tinitingnan niya ang facebook ni Junjun, tiningnan niya si Totoy na kasalukuyang naglalaro sa pisonet nila.
“Kawawa ka naman, Joshua! Buti nga sa’yo. Hahaha! Nakaganti na rin ako sa’yo. Hindi ka kasi naglog-out. Hahaha!” sa isip isip ni Tony.
Walang kaalam-alam ang mga bata na ang taong nakekelam sa mga facebook nila sa pisonet ay walang iba kung hindi si Tony.
Ganito palagi ang ginagawa ni Tony. Minsan, pag nakita niya na hindi nakapaglog-out o nakita niya ang ginagamit na password ng mga nagpipisonet, pinapakelaman niya ito at ginagawa kung anong magustuhan niya. Hindi rin ito alam ni Aling Annie dahil marami rin siyang ginagawa at si Tony ang pinagbabantay niya.
Isang hapon. Nagpaikot-ikot si Tony sa pisonet nila tulad ng lagi niyang ginagawa. At gaya ng inaasahan niya, may batang hindi na naman naglog-out. Bigla itong umalis na para bang nagmamadali. Umupo siya sa pwesto ng bata at naghulog ng piso. Hindi niya nakita ang password ng bata kaya pinagtripan na lang niya ang facebook nito. Nagpost siya ng kung anu-anong larawan sa wall ng bata. Post dito, post doon sa ibang kaibigan ng bata. Pinag-aasar niya pa yung iba – bakla, pangit, badyao at kung anu-ano pang masasakit na salita ang sinend niya sa mga naka-online na kakilala ng bata.
Kinabukasan, may nasalubong si Tony habang naglalakad na pauwi ng bahay nila.
“Hoy, Tony!” sigaw ni Joshua. Madaming kasama si Joshua at halos lahat sa kanila ay namumukhaan niya. Yun ang mga batang naglalaro sa pisonet nila.
“Bakit? Ano ba kelangan mo?” tanong niya kay Joshua.
Lumapit si Joshua at hinawakan ang kwelyo ng polo ni Tony. “Wag ka ng magmaang-maangan pa. Alam na naming kung anong ginagawa mo sa mga facebook ng mga naglalaro sa pisonet nyo – Tony pakilamero”
“Bitiwan mo ko! Wala akong alam sa sinasabi mo!” sigaw ni Tony. At bigla siyang sinuntok ng batang lalaki sa kaliwang pisngi niya.
“Anong wala? Nakita ka namin kahapon. Totoy, lumapit ka dito!” sigaw ni Joshua. Lumabas ang batang nakita niya kahapon. “Hindi mo ba siya namumukhaan?”
“Malay ko ba? Hindi ko naman siya kilala,” pagsisinungaling niya. “Bitiwan mo na ko.”
“Ako yung batang nagmamadali kahapon. Sinadya kong iwanang bukas yung facebook ko para makita namin kung sino ang makikialam. At nakita namin kung anong ginawa mo,” kwento ni Totoy. “Ang sama mo! Pati mga kamag-anak ko, nilait mo!”
“Kitams? At marami kaming nakakita. Ngayon, magsisinungaling ka pa?” sabi ni Joshua.
Umiyak si Tony. Wala na siyang ibang pagpipilian kundi aminin ang ginawa niya. “Oo, na. Aaminin ko na. Ako ang nakikiaalam ng facebook nyo. Patawarin nyo na ko. Hinding-hindi na mauulit. Pramis!”
“Wala ng magagawa ang sori mo,” sigaw ng isang bata.
“Oo, nga. Bugbugin na yang pakelamerong yan!” dagdag pa ng isa.
“Wag! Sige na. Sori na nga, eh,” pakiusap niya. Pero mukhang di na mapipigilan ang mga bata na inihahanda na ang mga kamao upang bugbugin siya.
“Lord, tulungan nyo ko. Pinapangako ko, hindi na po ako uulit,” dasal niya. Pumikit si Tony at inantay na lang ang mangyayari.
“Mga bata! Anong ginagawa nyo dyan? Magsi-uwi na kayo!”
Nagsitakbuhan ang mga bata maliban kay Joshua. “Joshua! Sasama ka sa kin sa guidance. Bitiwan mo na yang batang yan.”
Hindi pa rin binibitiwan ni Joshua ang polo. Lumapit ang guro at tinanggal ang kamay ng bata sa polo ni Tony. Pareho niyang dinala ang dalawang bata sa guidance office.
Sa guidance office, hindi nagsasalita ang dalawang bata kaya minabuti ng guro na ipatawag ang mga magulang nila. Unang dumating si Aling Annie.
“Mam, ano pong nangyari?” Tiningnan niya si Tony. Nakita niyang may pasa ang mukha nito. “Sino ang may gawa sa’yo niyan, anak?”
“Si Joshua po.” Itinuro niya ang batang kaharap niya.
“Teka, kaw yung bata nung isang araw. Bakit mo sinuntok ang anak ko?”
“Si Tony po kasi. Siya po yung nakekelam ng facebook ng mga naglalaro sa pisonet nyo Aling Annie. Nakita po namin siya kahapon,” sabi ni Joshua habang nakayuko. “Galit na galit ako sa kanya kaya ko po siya sinuntok.”
“Misis, nakita po ng isa sa mga guro namin na maraming batang nakapalibot sa kanya. Kukuyugin na ata siya. Sa tingin ko po’y may atraso ang anak nyo sa lahat ng batang ‘yon,” sabi ng guidance councilor.
“Tony, tumingin ka sa kin. Totoo ba ang sinsabi ng batang ito?” tanong ng nanay niya.
Tumango lang si Tony. “Anak, ano naman mamapala mo kapag pinakelaman mo ang facebook ng iba? Masaya ka bang magpost ng kung anu-ano? At ano napala mo? Ayan!” Tinuro nito ang nasa mukha niya. “Magpasalamat ka na lang at yan lang ang inabot mo.”
“Sori po, Ma.”
“Wag ka sa kin mag-sori. Dun ka sa mga batang naagrabyado mo humingi ng tawad. Hindi biro ang ginawa mo sa kanila. Hindi mo ba naisip ang sasabihin o gagawin ng mga taong kakilala nila? Anak, naiintindihan mo ba kung ano sinasabi ko?” sermon ni Aling Annie
“Opo.” Tiningnan niya si Joshua. “Joshua, pasensya na. Hindi ko na talaga uulitin. Sana mapatawad mo na ko.” Hindi sumagot ang bata.
“Misis, wag na po kayo mag-aalala. Bibigyan po namin ng disciplinary action ang batang ito at kakausapin din namin ang magulang niya. Mahigpit namin ipinagbabawal ang pang-bubully dito sa eskwalahan.”
“Mam, ano pong gagawin nyo sa kanya?” tanong ni Tony.
“Baka isuspende namin siya ng ilang araw,” sagot ng guro.
“Wag na po, mam. Ako po ang may kasalanan. Ako na lang po ang parusahan nyo. Kahit maglinis po ako ng skul, ayos lang po,” pakiusap niya.
Napatingin sa kanya si Joshua. “Ayos lang, Tony. Wag mo ng gawin yun. Basta humingi ka na lang ng tawad sa iba.”
“Misis, mukhang maayos na ang dalawang batang ito. Pero kailangan pa rin natin sila bigyan ng parusa. At Tony, may kasalanan ka rin, pareho kayong maglilinis ng gym sa loob ng tatlong araw. Sana di na ito maulit pa.”
“Opo, Mam!” sagot ng dalawang bata.
Nalaman ni Tony ang kahalagahan ng respeto sa iba at ang tunay na paggamit ng facebook. Kaya magmula noon ay hindi na nakelam si Tony ng facebook ng iba. Maliban lamang kung nagpapatulong sa kanya. Humingi rin siya ng tawad sa iba pa at di rin nagtagal ay naging kaibigan niya ang mga ito lalo na ang batang si Joshua – ang bago niyang bespren.
“Ma, kailangan ko ng magulang na dadalo po sa meeting bukas,” sabi ko sa Mama ko na kasalukuyang naglalaba ng mga panahong iyon.
“Alam mo naman na maraming ginagawa rito sa bahay. Wala rin mag-aalaga kay bunso. Saka dati naman pag may meeting okey naman na wala ako,” sagot ni Mama ng hindi inaalis ang mata sa nilalabhan.
“Ma naman, kahit ngayon lang, oh. Kasi po…”
“Ne, high skul ka na. Hindi ka pa rin ba makaintindi na pag sinabi kong hindi pwede, hindi pwede!” sigaw ni Mama at diniinan ang pagkakasabi ng huling dalawang salita.
“Okey po. Pasensya na po. Alis na po ako,” at tumalikod na ko at naglakad papunta sa pinto.
“Maaga pa,ah. Nag-almusal ka na ba?”
“Opo,” pagsisinungaling ko. Wala talaga akong ganang kumain ng mga oras na iyon. “May dadaanan pa po ako.”
“Sige.”
Hayyyyy. Nasa labas na ko ng bahay at naglalakad papunta sa eskwela. Tama si Mama. Maaga pa. Alas-singko medya pa lang ng umaga pero kinailangan kong umalis ng bahay ng maaga. Isa sa dahilan ko ay para hindi ako malate. Ngunit sa totoo lang, alas-syete pa ng umaga ang pasok ko sa skul.
“Ne, saan ka? Sa National High School ka di ba? Sakay ka na!” sigaw ng mamang driver ng traysikel.
“Hindi po ako sasakay. Salamat na lang po.” At kumaripas na ng takbo ang traysikel. Sa totoo lang, gusto ko talaga sumakay. Yun ay kung libre. Yan ang pinaka-dahilan ko kung bakit maaga ako. Hindi ako humihingi ng baon kay Mama. Inaantay ko na lang siya na mag-abot ng baon. Pag wala siyang inabot, isa lang ibig sabihin noon – naghihigpit na naman kami ng sinturon. Magtitipid kami sa mga gastos sa bahay. Pangalawa, ibig sabihin noon, nasa pinakailalim ako ng listahan niya ng mga “budget priority” at hindi na bago sa akin ang bagay na yun. Panganay ako sa anim na magkakapatid. At mas kailangan ng kapatid ko ang baon at pagkain kaysa sa akin.
Krrrrrrrrrru. Kumakalam na ang sikmura ko. Nagra-rally na sa gutom. Pero di ko alintana ang gutom. Tumingin lang ako sa mga sasakyang dumadaan. At hinayaan kong liparin ng malamig na hangin ang buhok ko na nagtatago ng luha sa mga mata ko. Labing-limang taon gulang na ko at magtatapos na sa high school. At sa apat na taon na iyon, nakasanayan ko na ang maglakad papasok ng eskwelahan na inaabot ng isang oras. Nasanay na kong ganito. Ang tumayo sa sarili kong paa. Oo, may pamilya ako pero hindi ko maramdamang bahagi ako nito. Anak lang ako sa labas ng bagong pamilya ng nanay ko – at nag-iisa lang ako.
“Oh, Nene! Naglalakad ka naman?”
Nakilala ko ang boses na iyon. “Nay Bella! Magandang umaga po!” Nakita ko ang isang matabang babaeng na nasa L-300 na sasakyan . Siya ang may-ari ng malaking tindahan sa tabi ng paaralan ko.
“Magandang umaga rin, Nene. Sumabay ka na sa amin. Hindi naman gaanong puno yung loob ng sasakyan.”
“Naku, salamat po.” Hindi na ko nagpakipot pa. Buti na lang napadaan si Aling Bella. Siya ang laging sumasaklolo sa kin pag naglalakad ako.
Pagbukas ko ng sasakyan, nakita ko ang kaklase kong si Vince na natutulog sa upuan. Lagi siyang kasama ng nanay niya pag namamalengke.
“Ne, nakapag-almusal ka na ba?” tanong ni Mang Joseph, ang asawa ni Aling Bella.
“Parang di pa kayo nasanay ‘Tay. Sermon ang almusal ko bago pumasok sa eskwela,” biro ko.
“Kaw talaga, Ne. Sa bahay ka na mag-almusal.”
“Salamat po, Nay, Tay! You’re my hero!” masaya kong sinabi sa kanila.
Pagdating ko sa kanila,umasiste na ko sa pagbaba ng mga gamit. Sa totoo lang, kinuha na kong assistant ng mga magulang ni Vince. Naikwento kasi niya ang buhay ko. Madalas na rin akong makita ng mga magulang niya sa daan bago niya pa ikwento ang tungkol sa akin. Naawa ang mag-asawa sa akin at kinupkop nila ako. At bilang ganti sa ginawa nilang kabutihan, tumutulong ako sa tindahan nila. Masaya na ko sa libreng pagkain at sakay. At higit sa lahat, ang mainit nilang pagtanggap at pag-aalala na di ko nakukuha sa bahay.
“Tol, wag mo titigan ang pagkain. Baka malusaw,” pang-aasar ni Vince.
Nagulat naman ako. At dali-daling sumubo ng pagkain – tortang talong at sinangag ang almusal.
“Mukhang malalim ang iniisip mo, Tol. Pasensya na kung nagulat kita.”
“Naku, wala yun! Bilisan mo na lang yung pagkain mo at baka malate pa tayo. Maliligo ka pa, eh.”
“Hindi ba pumayag si nanay mo na pumunta sa skul bukas para sa awarding?” pag-aalalang tanong ni Vince.
Hindi ako sumagot at kumain lang. Sa isip ko, isa lang masasabi ko: ano pa bang bago? Lagi naman. Kahit noong mga araw na nag-eenrol ako, ako lang mag-isa. Ganoon na lang ang inggit ko kay Vince. Buti pa siya, andyan ang mga magulang niya. Walang pinalalampas na activities at meeting ang nanay niya. Todo suporta rin ito sa lahat ng mga ginagawa nito. Malayung – malayo si Mama kay Aling Bella.
“Ne, kung gusto mo, ako na lang ang pupunta para sa iyo. Intindihin mo na lang ang nanay mo. Mahirap talaga ang maging ina lalo kung marami kayo,” sabi ni Aling Bella. “Saka, para mo rin akong pangalawang ina. At alam ko rin na isa kang mabuting bata. Ituloy mo lang ang nasimulan mo. Hindi man nagsasalita ang nanay mo, sigurado naman ako na proud sya sa mga achievements mo.”
Biglang tumulo ang isang butil ng tubig mula sa mata ko. “Ay, naku. Na-touch naman po ako dun, Nay. Alam nyo ba, nagpapasalamat po ako sa kabutihan ng pamilya nyo sa akin. Salamat po kasi… kahit paano, nararamdaman ko na napupunan yung isang parte ng pagkatao ko na kulang sa akin.”
Biglang tumahimik ang lahat at walang sinuman ang nagsalita. Maya-maya’y may bumasag sa nakakabinging katahimikan. “And the winner for Best Actress Award, walang iba kundi si Alex Jenina Alcantara!” sigaw ni Vince.
Nagtawanan kaming lahat sa mesa. “Ano ka ba, Vince? Nagmo-moment ako rito,eh. Walang basagan ng trip,” sabi ko sa kanya.
“Nag-aalmusal po kasi tayo. Wala tayo sa soap opera. Sige, maliligo na ko, Tol! Baka mamaya, dramahan mo ko ‘pag na-late tayo.”
Ngumiti lang ako at sinundan ko sya ng tingin habang paalis siya sa mesa. Ang matalik kong kaibigan, slash kuya, slash classmate – yan si Vince para sa akin. Kapag alam niyang may dinadamdam ako, andyan siya sa tabi ko. Kapag nahihirapan ako o may bumabastos sa akin sa kanto, pinagtatanggol nya ko. Sana nga may kuya ako na gaya niya.
SA CLASSROOM. “Class, eto na announcement ng Top Ten natin,” pagsisimula ni Sir Ren, ang class adviser namin.
Lahat ng mata at tainga ay nakahanda na sa sasabihin ng aming dakilang ama sa klaseng kinabibilangan ko. Sinimulan na niya basahin ang mga pangalan sa listahan niya na naka-powerpoint pa. Hindi ko alam kung kasama pa ko sa Top Ten. Oo, matataas ang marka ko sa mga quizzes at exam. Ang hindi ko alam ay yung mga grado sa pinasang projects plus yung sa final exam. Bakit? Tatlong araw akong hindi nakapasok dahil may sakit ang stepfather ko. Kaya umextra muna ako sa karinderya na malapit sa bahay namin. Tumulong pa ko sa bahay. Sa totoo lang, si Vince ang nag-abot ng letter mula kay Sir Ren na pinapupunta si Mama. Una, dahil sa absent ako ng tatlong araw. Pangalawa, dahil sa awarding sa Biyernes. Pero hindi ko na inabot kay Mama ang sulat.
“Top 3, Vince C. Maximo,” pag-anunsyo ng guro.
“Yes! Sa wakas,nasa Top 3 na ko!” sigaw niVince.
“Oy, magpaburger ka naman!” sigaw ng Class Vice President Drei namin.
“Oo, nga! Burger! Burger!” sabi pa ng ibang kaklase namin.
“Saka na, pag naging principal na ko ng skul!” sagot naman ni Vince. Nagtawanan lang ang lahat sa classroom.
“Ehem.” Malakas na sabi ng adviser namin. Biglang tumahimik na ang klase. “Congaratulations, Vince. Ngayon, Top 1 at Top 2 na lang ang hindi ko nasasabi. At dalawa sa Top 5 natin last grading period ang hindi ko pa nababanggit.”
Napalunok ako. Top 1 ako dati. Ewan ko lang ngayon. Ang tinutukoy na isa pang estudyante ni sir ay si Apple. Hay. Hindi na ako aasang ako pa rin ang Top 1. Isa pa, mahusay naman talaga siya. Pero ayos lang sa akin, wala naman halaga kay Mama ang standing ko.
Binuksan ko ang notebook ko at nakita ko ang isang larawan. Eto yung larawan na kuha namin noong recognition ko nung nasa unang baitang palang ako – first honor ako nung mga panahon na iyon. Nakita ko ang saya sa mga ngiti ni Mama. Mukhang nagkakamali ako sa iniisip ko. Marahil nga hindi binibigyang pansin ni Mama sa pag-aaral. Pero sa tingin ko, kaya ganoon ay dahil sa may tiwala siya sa akin at naniniwala siya na kaya ko.
“Uunahin ko na ang Top 1. And Top 1 goes to … Jenina!”
Nabigla ako ng marinig ko ang aking pangalan. Nagpalakpakan ang mga kaklase ko. Lumapit naman si Apple at kinamayan ako. Hindi naman kami magkalaban kasi para ko na siyang kapatid. Masayang kasama ang mga kaklase ko. Bukod kasi sa halos magkakasing edad kami, nagkakasundo rin kami sa ibang bagay, parang si Vince.
Nakaramdam ako ng tapik sa balikat ko. Nilingon ko kung sinong may gawa nun – si Sir pala. “Sir, salamat po!”
“Para saan naman, Ne? Sa pagiging Top 1? Ginawa mo ang makakaya mo. Oo, may absent ka pero natapos mo naman ang exams at projects. Excuse ka naman sa mga activities kaya wala ring bawas o di makakaapekto sa grades mo. Ne, pinagsumikapan mong manatili sa Top 3 ng klase kahit may problema kaya di mo ko dapat pasalamatan.”
“Sir, nagpapasalamat po ako kasi pag kailangan ko ng consultation sa mga subjects at sa iba pang problema, nandyan kayo. Salamat po,” mangiyak-ngiyak talaga ako. Siguro, masyado lang ako na-stress nitong mga nagdaang araw kaya ganito ako. Akala ko, mag-isa lang ako noon, pero eto, napapaligiran ako ng pamilya ko dito sa skul. Andyan din sina Vince at mga magulang nito. May graduation pa naman. Hindi naman masama kung hindi pumunta si Mama.
KINABUKASAN. Maaga akong bumangon para magluto ng agahan. Hinanda ko na rin ang baon at uniporme ng mga kapatid ko. Pumunta ako sa silid-tulugan. Tulog pa rin naman sina Mama at Papa. Tiningnan ko lang si Mama. Bakas sa mukha niya ang pagod at problema. Tama ang sabi ni Nay Bella. Tapos, nagtatampo pa ko sa kanya. Sorry, Mama kung mali yung mga iniisip ko po. Minsan kasi, pakiramdam ko, hindi nyo ko mahal. Sabagay, mas kailangan ng mga kapatid ko ang atensyon nyo po. Pero sana, kahit minsan lang, mahatak ko kayo sa skul para makita at malaman nyo po ang bunga ng pagsusumikap ko sa skul para sa inyo. At lumabas na ko ng kwarto. Pumunta na lang ako sa hapag-kainan at nagsulat ng note kay Mama na maaga akong papasok ulit ng skul.
Pag-alis ko ng bahay, una kong pinuntahan sina Vince at tumulung-tulong sa tindahan. Busog naman ako kaya hindi na ko kumain. Sa skul naman, nagrereview lang ako ng mga pinag-aralan sa tatlong araw na wala ako. Hindi ako maaaring magpabaya dahil kailangan ko masungkit ang scholarship para sa pag-aaral ko. Para sa hinaharap ko at ng pamilya ko. Para maiahon ko sila sa kahirapan. Biglang may tumulong luha mula sa mata ko. Bakit ba ganito ang mata ko? Pwede ba tumigil ka? Hindi ko notes ‘to. Saway ko, pero naiiyak talaga ako, eh. Naaalala ko kasi yung mga panahon na umaakyat ako sa stage nung elementary pa ko at nakakasama ko pa si Mama. Tapos kukuhaan nya ko ng picture habang suot yung medal ko at kasama yung guro ko.
Pero ngayong high skul na ko, ni anino ni Mama, wala. At nasanay na rin naman ako na kung hindi nanay ni Vince ang nagsasabit, yung adviser ko. Sinasabi ko na lang sa sarili ko, ganyan talaga ang buhay – may mga pagkakataong di talaga aayon ang lahat sa kagustuhan natin. Pero hindi ibig sabihin na dapat na tayong tumigil sa kinalalagyan natin bagkus ay magpatuloy.
“Tol, naiyak ka na naman diyan. Eto panyo ko, wag mong gawing tissue ang notebook ko. Mahirap magre-write,” sabi ni Vince na katabi ko na pala.
“Tol, kaw pala. Pasensya na, di kita napansin agad.” Pinunasan ko yung bakas ng pag-eemote ko. At iniaabot ang notebook sa kanya. “Kunin mo na ‘tong notebook mo. Tapos na ko magreview, salamat.”
Bago pa ko makalabas ng classroom, dumating ang iba ko pang mga kaklase. Lumapit sa akin si Apple. “Jen, magsisimula na ang program. Bakit namumula ang mata mo?” Tumingin siya kay Vince. “Tsk. Tsk. Ano na naman ginawa mo kay Jen?”
“Uy, di ko yan iaano,” sabi ni Vince.
“Naku, Apple. Wala ‘to. Napuwing lang ako,” pagsisinungaling ko. Pinisil lang ni Apple ang pisngi ko.
“Jen, di ka magaling magsinungaling. Dito naman kami, saka si Sir Ren. Madami kaming magchicheer sa’yo. Kukuhanan ka naming ng picture. Syempre, proud kami na bibigyan ka ng award ni mayor para sa pagiging “Most Outstanding Student” kasama pa ang pag-abot sa’yo ng certificate sa pagkapanalo mo sa Division Math Quiz Bee,” sabi ni Apple.
“Alam ko, at nagpapasalamat ako sa inyong lahat. Alam ko, matagal pa ang graduation pero isa lang sasabihin ko, masaya ako dahil kasama ko kayo,” at muli na namang tumulo ang luha ko.
Dumating si Sir Ren at lumapit sa akin. Mukhang narinig niya ang mga sinabi ko. Hinaplos niya ang ulo ko. “Tahan na, Nene. Andito lang kami. Kami ang pamilya mo sa skul na ‘to. Hindi lang eto basta paaralan dahil parang ito na rin ang pangalawa ninyong tahanan.”
“Opo, Sir. Salamat.”
“Saka andito rin ako, si Nanay at si Tatay. Lagi ngang sinasabi sa’yo ni Tatay di ba, feel at home.”
“Oo na. Teka, asan ang nanay mo?” pagtataka ko.
“Andito ako. Ne, may supresa kami sa’yo,” sabi ni Nay Bella na nasa pintuan.
“Ano naman po yun?”
“Ate!” sabi ng anim na taong gulang kong kapatid habang tumatakbo palapit sa akin. Sa pagkagulat ko, lumuhod ako at niyakap ang kapatid ko.
“O, Mikoy, bakit ka andito?”
“Kasama ko si Mama pati si Papa,” sagot ni Mikoy.
“Saan?”
Itinuro ni Mikoy kung nasaan sina Mama at Papa. Nakita ko sila sa labas ng room. Lumabas ako at nilapitan sila. Bitbit ni Mama si bunso. “Ma, kala ko ba hindi kayo pupunta? Tapos kasama mo pa si Papa.”
“Pumunta ang teacher mo at si Aling Bella sa bahay kanina. Bakit hindi mo man lang sinabi sa akin na may awarding ka ngayon?”
Yumuko ako at inipon ang lahat ng lakas ng loob ko bago ako nakasagot. “Alam ko naman kasi na abala kayo kaya nung sinabi nyo na wag akong makulit, tumigil na ko. Saka, nasanay na po ako.”
“Sori, anak kung hindi kita nasasamahan, ah. Alam mo naman sa bahay,” sabi ni Mama.
“Okey lang po yun,” parang walang pagsidlan ang saya ko. “Ang mahalaga ay nandito na kayo. Salamat po sa pagpunta, Mama, Papa.”
“Naku, proud ako sa’yo anak. Ngayon nga lang ako nakapunta sa skul mo,” sabi naman ni Papa.
Tumingin ako kina sa guro at kay Nay Bella. “Sir, Nay, salamat po. The best po talaga kayong dalawa!”
“Wala yun, Ne. Sya, tumahan ka na. Malapit na magsimula ang program. Pumunta na tayo roon. Baka mainip yang si Vince, siya na ang kukuha ng award mo,” sabi ni Aling Bella.
“Ay naku! Nanay naman,eh. Meron din naman akong award,” sabi ni Vince. “Punta na nga tayo dun, Tol.”
Naglakad kami papunta sa court kung saan andun ang program. Masayang-masaya ako dahil kasama ko ngayon ang aking pamilya – si Mama, si Papa, ang dalawa sa kapatid ko, si Aling Bella, si Vince, si Sir Ren at mga kaklase ko. Para sa akin, ang pamilya ko ang nagbibigay sa akin ng lakas para tuparin ang aking mga pangarap. Nasa bahay man ako, o nasa paaralan, masasabi kong may matatawag akong tahanan. Hindi ito nasusukat sa pagiging magkadugo, sa dami ng isang pamilya o sa tagal ng pagsasama. Lalong hindi lang ito basta bahay na tinitirhan ng isang pamilya. Dahil walang halaga ang isang magarang bahay na wala namang puso. Ang tahanan ay hindi nasusukat bagkus ito ang siyang bumubuo sa pagkatao mo.
Hello sa tatlong pogi kong kapatid! Hindi ko alam kung kailan nyo mababasa ang sulat na ito. Batid ko rin na hindi nyo maiintindihan sa ngayon kung anuman ang nilalaman ng liham na ito kahit basahin ko ito sa inyong tatlo. Syempre, mga bata pa kayo. Pero sa takdang oras na mabasa nyo ang liham na ito, sana malaman at maunawaan nyo ang gusto kong iparating – kung gaano kayo kahalaga sa akin at kung gaano ko kayo kamahal.
Nang dumating kayo sa pamilyang ito, mula sa iyo Lance, naisip ko noon na parang tatanda akong dalaga. Kasi naisip ko na sa paglaki nyo, kailangan matustusan ang mga pangangailangan ninyo lalo na pagdating sa pag-aaral. Gusto ko, bago ako mag-asawa, kahit paano’y patapos na kayo ng kolehiyo para di na gaanong mag-alala sina Mama at Papa. Gusto kong maging maganda ang bukas nyo. Alam ko matagal pa yun bago mangyari pero sana nga lang magawa ko ang responsibilidad na iyon sa kabila ng mga problemang hinaharap natin.
Pagpasensyahan nyo na rin ang ate nyo kung para akong nagiging “stage mother” dahil alam ko na magagaling kayong mga kapatid ko. Gusto kong kayo ang maging best kaya ginagawa ko ang makakaya ko para tulungan kayo, syempre sa tulong na rin ni Mama at ng mga ate nyo. Inaalalayan namin kayo para di kayo maligaw. Gusto ko makapag-aral kayo ng wala kayong problema (para di kayo matulad sa akin na di nakatapos).
Lance, pagpasensyahan mo na si Ate kung napapagalitan o napapalo kita. Sana maintindihan mo na ayokong i-tolerate yung ginagawa mong mali o kakulitan. Gusto kong mapabuti ka, at matuto ng mabubuting asal na dadalhin mo sa iyong paglaki. Ganoon din sa’yo Dash. Hmm… sana alam nyo na para rin sa ikakabuti nyo ang ginagawa ko.
Namimiss ko ang pagdala sa inyo Lance at Dash sa mall. Namamasyal, nakain, at naglalaro pa tayo ng mga games. Natutuwa akong makita na masaya kayo at nag-eenjoy sa pamamasyal. Kinukuhaan ko kayo ng pictures o videos para kahit paano, may memories na maitatago. Minsan kasi, mas inuuna ko pa ang trabaho o gala kaysa sa inyo. Kaya nga pag may pagkakataon, nilulubos-lubos ko na. Kahit paano, napupunan ko ang mga oras na wala ako.
Bebe Axel, ang aming bunso – ang batang lubhang nagpaiyak sa akin. Alam mo ba, halos di ko na alam ang gagawin nung araw na ipinanganak ka ni Mama sa bahay at nalagay ka sa alanganin. Kala ko hindi ka na namin makakasama. Walang tigil sa pagdugo yung pusod mo noon. Sabi ni Mama, premature ka raw. Takot na takot ako noon kapag ipinipikit mo ang mga mata mo. Baka kasi hindi ulit magmulat yung mga mata. Kaya pinipilit kita gisingin. Minsan pa nga, minamouth-to-mouth ka na namin ni Mama ng mga oras na iyon kasi baka di ka na nakakahinga.
Iyak ako ng iyak noon habang naghahanap ng tulong. Ayokong tanggapin na lang ang sinasabi ni Mama noon: “Kung di talaga siya para sa atin, wala tayong magagawa. Ilalagay na lang natin siya sa kahon kung sakaling di na natin sya makakasama pa.” Hindi pwede. Ayoko. Oo, hindi ako Diyos para magdesisyon at huwag pumayag na ganoon ang mangyayari. Pero ayokong sumuko ng walang ginagawa. Mas madali nga naman sa pamilya natin pag ganoon ang nangyari kasi ikaw na ang pang-siyam na supling. Ganumpaman, mas nanaisin ko na mabuhay ka at madadagdagan ang papasanin kong hirap sa pamilya natin. Dahil kapatid kita, at gusto ka namin makasama. Sinikap kong lapitan ang lahat ng kakilala ko. Hanggang sa may tumulong at nakakuha ako ng komadrona na umayos ng problema mo sa pusod. Abot langit ang pasasalamat ko ng mga oras na iyon. At sinabi ko sa sarili ko na gagawin kong lahat para sa’yo.
Bebe,pagpasensyahan mo na si Ate kung masyadong busy. Kailangan kasi magtrabaho para sa gatas mo at iba pang kailangan sa bahay. Oo, di kita masyadong nakakasama at naaalagaan pero bumabawi naman ako sa day off ko. Nangangawit nga lang ang braso ko pag lagi kitang buhat. Sana lang huwag mo ibato lagi ang cellphone ko pag pinapahiram kita. Baka pati mga pictures mo, mawala at mawalan din ako ng contact sa inyo.
Sa inyong tatlo, pag nagkakasakit kayo, di ako mapakali. Oo, Ate lang ako o hindi ako si Mama. Pero wala akong pakelam kahit maubos yung allowance ko sa mga check-up, laboratory test at gamot basta masiguro ko lang na gumaling kayo. Kahit kakarating ko lang ng bahay at di pa nakakapagpalit ng damit, inuuna ko kayo. Dahil ayokong nahihirapan kayo. Parang nanghihina kasi ako pag ganoon.
Ginagawa ko ang lahat ng mga makakaya ko. Nilalapitan ko ang ibang tao, kahit ayoko para lang sa inyo. Handa kong lunukin ang pride ko para sa inyo. Kung may mga nagagawa man akong pagkakamali, di lang ito para sa kin kundi para rin sa inyo. Pasensya rin kung minsan bagsak na ang katawan ko para mabantayan kayo pag masama ang pakiramdam nyo. Minsan pagod napagod na ang katawan ko, at pati utak ko’y ganoon din. Mahirap kasi mag isip nang mag-isip para sa pamilyang ito. Pasensya na talaga kung di ko kayang maging si Darna. Andyan naman si Mama, darating na lang ako pag kailangan. Kung maaari nga lang na pagsabayin ko ang trabaho at pamilya. Yung tipong pwede ako mag-multiply ng sarili ko para nagagawa ko lahat ng dapat kong gawin.
Gusto ko, maayos kayo bago ko kayo iwanan. Hindi naman habang buhay ay makakasama nyo ako. Pero kung magkaganun man tandaan nyo na nandito lang ako. Lance, Dash, at Axel, sana paglaki nyo, maging mababait kayong mga bata. Huwag sana kayong maging pasaway. Tandaan nyo, dito lang si Ate. Isasakripisyo kong lahat, para lang sa inyo. At kung nasaan man akong lupalop, kayo ang magiging lakas ko – kayo ang prayoridad ko. Mahal na mahal ko kayong tatlo – at kailanman yun ay hindi na magbabago.
“Yehey! Mama, Papa, bertdey ko na!” sigaw ni Butchoy habang nagmamadaling maglakad papunta sa kusina.
“Butchoy, dahan-dahan ka lang, yung paa mo,” sabi ni Aling Cel.
Lumapit si Mang Daniel sa bunsong anak, “Choy, ilang taon ka na ngayon?”
Inipit ni Butchoy ang isang saklay sa kanyang kaliwang braso at inangat ang 2 kamay. Ipinakita niya ang anim na daliri. “Papa, six na ko !” Pagkababa ng mga kamay, tumingin siya sa ama. “Papa, may cake po ba ako?”
Tumingin si Mang Daniel sa asawa. Napalingon naman si Aling Cel sa anak. “Choy, spaghetti na lang ni Aling Pacing sa tindahan yung handa natin tapos fried chicken.”
Biglang lumungkot ang mukha ni Butchoy. “Wala pong cake?”
“Choy, mahal ang cake, eh. Saka wala pa si Ate mo,” sabi ng tatay niya habang hinahaplos-haplos ang ulo ng anak.
“Ok po, Papa. Papasok na ko ng skul. Babay po!” humalik muna siya sa pisngi ng ama at hinalika din ang ina na di kalayuan sa kanila. “Babay, Mama!”
“Kain ka muna, Buchoy.”
“Humingi na ko ng pandesal kay Kuya Eben po.”
“Sige, ingat ka, ah. Dahan-dahan sa skul.”
“Opo,” sabi ni Butchoy at umalis na.
Sinundan lang ng tingin ni Mang Daniel ang naglalakad na anak. Bunso sa apat na anak nila si Butchoy. Dahil sa aksidenteng nangyari, nakasaklay na ang mabait nilang bunso. Kinder pa lang si Butchoy dahil ayaw nilang mapwersa ang anak sa pag-aaral. Buti malapit lang sa bahay nila ang skul ng anak.
“Cel, agahan ko ang uwi mamaya. Ako na bibili ng spaghetti diyan kay Aling Pacing. Tapos babale ako kay boss mamaya.”
“Sige, kahit mga apat na raan lang. Pambaon at pamasahe nung dalawang high school mo. Sa Sabado pa raw kasi ang uwi ni Ana”.
“Di ko alam, Cel. Alam mo naman si boss, medyo makunat. Pero titingnan ko, ah.”
“Okey lang, Daniel. Kukuha ako ng labada diyan sa kabila para maibili man lang ng bagong tsinelas si Butchoy. Kawawa naman ang anak mo, pudpod na ang tsinelas.”
“Cel, sana maka-recover na anak mo. Sana, ako na lang ang napilayan at hindi siya.”
“Wag mong sabihin yan Daniel. Walang may gusto sa pangyayaring iyon. May awa ang Diyos. Gagaling din siya.” Niyakap ni Cel ang asawa na noo’y nakatayo pa rin sa kanilang pintuan.
“Yung sahod ni Ana, pambayad lang sa bahay at kuryente. Yung kinikita ko naman, pambayad lang sa tindahan at mga utang. Cel, ang hirap. Buti andyan ang mga anak natin. Lalo na si Butchoy. Sila na lang ang iniisip ko kaya pinipilit ko pa rin magsumikap. Pinilit kong tigilan ang mga bisyo ko, ang paninigarilyo at pag-inom ko ng alak para sa kanila. Kasi…” sambit ni Mang Daniel na bakas ang hirap sa boses.
“Kasi mahal mo sila at ayaw mo silang nahihirapan. At para sa akin, sapat na iyon Daniel.”
“Salamat, Cel. Mahal na mahal ko kayo. Ay ! Malapit na nga pala mag-alas otso. Sige aalis na ko,” at hinalikan niya ang asawa sa may pisngi.
Sa skul ni Butchoy.
“Butchoy pilay!” tawag ng bata habang nagsusulat si Butchoy. Hindi kumibo o lumingon si Butchoy.
“Pilay!” tawag pa ng isa. “Bingi ka ba, pilay?”
Tumigil ang kamay ni Butchoy sapagsusulat. “Isusumbong ko kayo kay titser. Salbahe kayo. Hindi ko naman kayo inaaway, ah.”
“Pilay ka kasi. Hahaha!” at nagtawanan na ang mga bata na nasa clasroom. Napaiyak na lang si Butchoy. Gusto niya na hampasin ang mga bata ng saklay niya pero alam niya na masama yun.
“Magsitigil na kayo mga bata.” Napatigil ang mga bata. Dumating na pala ang titser nila na lumabas lang saglit. “Hindi maganda ang ginagawa nyong ‘yan. Ganyan ba ang turo ng mga magulang ninyo sa inyo?”
Yumuko ang mga bata at umiling. “Hindi po, mam.”
“Hindi pala, eh. Paano kung kayo ang naging pilay? Gusto n’yo bang ganyan din ang gawin sa inyo?” tanong ng guro habang tinitingnan ang mga bata.
“ Hindi po,” muling sagot ng mga bata.
“Ok, mabuti naman. Anong sasabihin nyo ngayon kay Butchoy?”
“Sorry, Butchoy,” sabay-sabay na sabi ng mga kaklase.
Lumapit ang unang batang nang-asar, “Butchoy, sorry ah.”
“Okey lang. Sana wag mo na ulitin,” sabi ni Butchoy na may luha pa rin sa mga mata.
“Oo, Butchoy.”
“Mabuti naman at nagkabati na kayo. Mga bata, nga pala, birthday ni Butchoy ngayon. Kantahan nyo siya ng happy birthday,” sabi ng guro. At kinantahan nga ng mga bata si Butchoy. Pagkatapos nilang kumanta’y naglabas ng spaghetti ang guro para sa recess ng mga bata. Nawala na ang lungkot sa mukha ni Butchoy. Masaya silang kumain at naglaro pagkatapos.
Nang mag-uwian na sina Butchoy, nakita niya sa labas ng room niya ang nanay niya. Inalalayan siya nito hanggang sa makarating sila sa pupuntahan. Inakala ni Butchoy na pauwi na sila, ngunit hindi pala. Nasa harapan na sila ng simbahan.
“Mama, hindi naman Linggo ngayon di ba?” pagtatakang tanong ng bata.
“Anak, birthday mo. Magpapasalamat tayo kay Lord sa lahat ng biyaya niya sa’yo ngayong taon na ito,” paliwanag ni Aling Cel.
“Okey, po,” at pumasok na sila ng simbahan. Pagkatapos nila magsimba, dumaan sila sa kanto para bumili ng fried chicken. Anim na fried chicken ang binili ni Aling Cel. Dumaan din sila sa tindahan para bumili ng bigas. Nang makarating na sila sa bahay, andoon na si Mang Daniel na nakapaghain na ng spaghetti na binili kina Aling Pacing.
“Wow, spaghetti! Salamat, Papa.”
“Eto pa anak.” Inilabas niya ang isang paper bag. “Para sa’yo, Butchoy. Regalo namin ni Mama.”
Dahan-dahang kinuha ng bata ang paper bag. Binuksan niya ito at natuwa sa laman. “Ay, Spiderman na tsinelas! Tenk you po.” At isinuot niya ang bagong tsinelas.
Maya-maya’y dumating na ang dalawang kuya ni Butchoy. “Choy, may surprise pa kami sa’yo,” sabi ng Kuya Alfred niya.
“Talaga? Ano po yun?” tanong niya sa mga kuya niya.
“Happy Birthday to you, happy birthday to you…” nilingon ni Butchoy ang pinanggagalingan ng boses na iyon sa may pinto. “Happy birthday, happy birthday… happy birthday Butchoy.”
“Ate Ana! Wow! Cake ko yan?” namimilog ang mata ni Butchoy habang nakatingin sa ate at cake na hawak nito.
“Syempre sa’yo. Tingnan mo, oh. Andito ang pangalan mo. Tapos, may number six na kandila. O, hipan mo na yung kandila,” sabi ni Ana.
“Butchoy, wish ka muna. Sabihin mo sana may bago ka toys,” sabi ng Kuya Eben niya.
Lumapit si Butchoy sa cake at tinitigan ito. Chocolate cake, at nakasulat ang “Happy Birthday Butchoy!” sa ibabaw ng cake at may nakalagay na Ben 10 na design sa gilid nito. “Ayoko po ng toys! Pwede naman ako manghiram,eh!”
Lumapit at inakbayan pa siya ng isang kuya niya. “Wish ka na lang na sana, dumami baon mo, o kaya naman bagong damit”.
Umiling si Butchoy. “Kuya, ayoko rin nun.” Inantay ng lahat ang sagot ni Butchoy. “Sana po, hindi mahirapan sina Mama at Papa. Sana, di na ko pilay para di ako inaaway at inaasar. Sana, nakakatakbo na rin ako para makipaghabulan kina kuya. Sana po, lagi tayo magkakasama.” At hinipan niya na ang kandila na nasa cake.
Naluha si Aling Cel sa sinabi ng anak at niyakap ito. “Butchoy, anak, mahal na mahal ka namin kahit pilay ka man , bulag o pangit ka pa.”
Sumimangot si Butchoy. “Mama, di ako pangit. Pogi kaya ako. Di ba, Papa?”
Napangiti si Mang Daniel. “Oo, naman. Pogi ka,Butchoy. Mana ka sa akin,eh.” Lumapit si Mang Daniel sa mag-ina at niyakap angmga ito.
“Labyu, Mama. Labyu, Papa.” Tumingin siya sa ate niya habang yakap siya ng mga magulang. “Labyu, Ate Ana. Saka tenk you sa cake.”
Naluha naman si Ana. “Kaw pa, bunso ka namin. Kaya nga ako umuwi kasi birthday mo, at dinala ko yung promise kong cake.”
“Paano naman kami ?” sabi ni Eben.
“Syempre, lab ko rin kayo mga kuya.”
“Sya, tama na nga yan.” Tumayo si Mang Daniel. “Kumain na tayo. Happy Birthday ulit, Butchoy.”
Sa murang edad ni Butchoy, alam niya na mahal siya ng pamilya niya. At mahal niya rin ang mga ito. Naisip niya rin na parang pansamantalang bahay niya ang skul kung saan ang mga kaklase niya ay parang kapatid niya at ang titser nya ay parang nanay. Pero, wala pa ring papalit sa tahanang kinabibilangan niya na kasama niya ay ang kanyang buong pamilya.
Hi po sa lahat ng readers… Ako po yung may ari ng blog na ito… I just made this blog about FIRM 24 k para kahit paano po ay makapagprovide ng information about the organization since isa po ako sa members. I’m just a concerned citizen. However, hindi po ako involved sa upper “MAJOR OFFICERS” ng organization. At gaya po ninyo, gumagastos din kami ng family ko to meet the requirements. Kahit po ako ay napapaisip about this organization.
Sana po ay maintindihan nyo po. Hindi ko po hawak ang lahat ng kasagutan po sa inyong mga katanungan at reklamo. I’m also puzzled just like you. Masasagot po ang mga tanong nyo kung aatend po kayo ng meeting every Sunday.. Sa Quirino Grandstand… 3 PM. Hindi na po ako masyadong nakakaattend kaya hindi ko po alam kung ano na po ang mga updates…
Salamat po sa pagbabasa ng aking mga posts about FIRM 24 K. Sana po ay magkaisa tayo sa layuning makuha ang dapat na para sa atin… Salamat po.
Words from a Princess 